Όταν η Γερμανία δεσμεύτηκε να αντιταχθεί στις καταγγελίες της Νότιας Αφρικής κατά του Ισραήλ για γενοκτονία, η κυβέρνηση της Ναμίμπια υπενθύμισε στους Γερμανούς πολιτικούς το ιστορικό γενοκτονίας του κράτους τους στην Αφρική. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ αποκάλυψε τα εγκλήματα της γερμανικής αποικιοκρατίας ενώ αυτά συνέβαιναν.

Η κυβέρνηση της Ναμίμπια εξέδωσε στις 13 Ιανουαρίου μία από τις πιο εντυπωσιακές εκφράσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους που αντιμετωπίζουν τα πλήγματα της συνεχιζόμενης καταστροφής της Γάζας από το Ισραήλ, για να υποστηρίξει την υπόθεση της Νότιας Αφρικής, η οποία έφερε την κατηγορία της γενοκτονίας κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο. Σε απάντηση της απόφασης της γερμανικής κυβέρνησης να στηρίξει επίσημα την άρνηση του Ισραήλ για τις κατηγορίες αυτές, εξέδωσε την ακόλουθη δήλωση:

Η Ναμίμπια απορρίπτει την υποστήριξη της Γερμανίας στις γενοκτονικές προθέσεις του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους εναντίον αθώων πολιτών στη Γάζα. Η Γερμανία διέπραξε την πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα το 1904-1908, κατά την οποία δεκάδες χιλιάδες αθώοι κάτοικοι της Ναμίμπιας πέθαναν υπό τις πιο απάνθρωπες και βάναυσες συνθήκες… Ο πρόεδρος [Hage] Geingob απευθύνει έκκληση στη γερμανική κυβέρνηση να επανεξετάσει την άκαιρη απόφασή της να παρέμβει ως τρίτο μέρος για την υπεράσπιση και υποστήριξη των γενοκτονικών πράξεων του Ισραήλ ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Είναι σίγουρα μια αξιοσημείωτη πράξη κακοπιστίας εκ μέρους της Γερμανίας να υπερασπίζεται τις ενέργειες του Ισραήλ, όταν δεν έχει ακόμη λογοδοτήσει πλήρως για τις δικές της γενοκτονικές πράξεις εναντίον των λαών Nama και Herero της σημερινής Ναμίμπια. Το γερμανικό κράτος δεν συμφώνησε ποτέ να παράσχει οικονομική αποζημίωση ή επανορθώσεις για τους απογόνους των θυμάτων του.

Η Γερμανία άρχισε να παίρνει τον έλεγχο της Νοτιοδυτικής Αφρικής το 1884, λίγο μετά τη Διάσκεψη του Βερολίνου που χώρισε την Αφρική μεταξύ μιας σειράς ευρωπαϊκών δυνάμεων, με την ενεργό υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Απαλλοτρίωσε τους Αφρικανούς από τη γη τους, τους ανάγκασε σε ζουν σε καταυλισμούς και στρατόπεδα συγκέντρωσης και υπέβαλλε σε πολλούς συνθήκες δουλείας.

Το 1903, οι Nama εξεγέρθηκαν κατά της γερμανικής κατοχής, ενώ λίγο αργότερα, το 1904, ακολούθησαν και οι Herero. Η Γερμανία απάντησε με πρωτοφανή βία: ο στρατηγός Lothar von Trotha, ένας αρχιμιλιταριστής που είχε συμβάλει στην καταστολή της εξέγερσης των Μπόξερ στην Κίνα το 1900, είχε λυμένα τα χέρια για να συντρίψει την εξέγερση. Ο Trotha δήλωσε:

Πιστεύω ότι το έθνος αυτό καθαυτό πρέπει να εξοντωθεί, ή, αν αυτό δεν είναι δυνατό με τακτικά μέτρα, πρέπει να εκδιωχθεί από τη χώρα … η συνεχής κίνηση των στρατευμάτων μας θα μας επιτρέψει να βρούμε τις μικρές ομάδες αυτού του έθνους και να τις καταστρέψουμε σταδιακά.

Αφού νίκησε την εξέγερση στο πεδίο της μάχης, συνέχισε να οδηγεί ολόκληρες τις κοινότητές τους – άνδρες, γυναίκες και παιδιά – στην έρημο Καλαχάρι, όπου οι περισσότεροι πέθαναν από δίψα, ασθένεια ή πείνα. Η πρόθεση γενοκτονίας ήταν αδιαμφισβήτητη στις διακηρύξεις του von Trotha:

Όποιος Herero βρεθεί εντός των γερμανικών συνόρων, με ή χωρίς όπλο ή ζώα, θα εκτελεστεί. Δεν θα λυπηθώ ούτε τις γυναίκες ούτε τα παιδιά. Θα δώσω εντολή να τους καταδιώξουν και να τους πυροβολήσουν.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πεθάνουν περίπου εκατό χιλιάδες Nama και Herero – το 85% του συνολικού πληθυσμού τους.

Οι ενέργειές του επιδοκιμάστηκαν από τον Γερμανό Κάιζερ και ο Trotha έγινε ηγετική φυσιογνωμία της ρατσιστικής, ακροδεξιάς Thule Society μετά την επιστροφή του στη Γερμανία. Σε αυτόν τον ρόλο υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον νεαρό Αδόλφο Χίτλερ. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο ότι ο Χίτλερ δήλωσε αργότερα, κατά την έναρξη της εισβολής του στη Σοβιετική Ένωση το 1941: “Η Ρωσία είναι η Αφρική μας και οι Ρώσοι είναι οι Αφρικανοί μας”.

Η σφοδρή απάντηση της κυβέρνησης της Ναμίμπια στη γερμανική κυβέρνηση θυμίζει το ισχυρό κατηγορητήριο της Ρόζας Λούξεμπουργκ, της Πολωνοεβραίας επαναστάτριας σοσιαλίστριας, κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού εκείνη την εποχή. Από την αρχή της πορείας της ως αγωνίστριας και θεωρητικός, η Λούξεμπουργκ καυτηρίασε τις γενοκτονικές συνέπειες της εισβολής του ευρωπαϊκού και αμερικανικού κεφαλαίου στον μη δυτικό κόσμο – συμπεριλαμβανομένης της Αφρικής, ένα μέρος του κόσμου στο οποίο πολλοί δυτικοί σοσιαλιστές έδιναν ελάχιστη προσοχή εκείνη την εποχή.

Όπως έγραψε η Λούξεμπουργκ στην Εισαγωγή στην Πολιτική Οικονομία (1909-15):

Για τους λαούς στα αποικιοκρατούμενα εδάφη, η μετάβαση από τις πρωτόγονες κομμουνιστικές συνθήκες στις σύγχρονες καπιταλιστικές γίνεται πάντα σαν μια ξαφνική καταστροφή, μια απρόβλεπτη συμφορά με τα πιο τρομακτικά δεινά, όπως συμβαίνει σήμερα με τους νέγρους της Νοτιοδυτικής Αφρικής απέναντι στους Γερμανούς.

Προέκτεινε αυτή την κριτική στο κύριο έργο της, Η συσσώρευση του κεφαλαίου, αναφερόμενη στον πόλεμο των Μπόερς μεταξύ των λευκών αποικιοκρατών Αφρικάνερ και της βρετανικής κυβέρνησης στη Νότια Αφρική. Η Λούξεμπουργκ σημείωνε ότι οι “μικρές αγροτικές δημοκρατίες” των Μπόερς είχαν εμπλακεί σε “έναν συνεχή ανταρτοπόλεμο με τους Αφρικανούς που μιλούσαν Μπαντού”:

Η αγροτική οικονομία και η αποικιοκρατική πολιτική του ευρύτερου κεφαλαίου ανταγωνίζονταν σε έναν αγώνα με κοινό στόχο τους Khoikoi και άλλους αυτόχθονες πληθυσμούς για τη γη και την εργατική τους δύναμη. Ο στόχος και των δύο ανταγωνιστών ήταν ακριβώς ο ίδιος: να συντρίψουν, να εκδιώξουν ή να εξοντώσουν τους Μαύρους Αφρικανούς, να καταστρέψουν τις μορφές κοινωνικής οργάνωσής τους, να οικειοποιηθούν τη γη τους και να τους υποχρεώσουν να εργάζονται σε συνθήκες εκμετάλλευσης.

Επεσήμανε τα εγκλήματα της Γερμανίας κατά των Nama και των Herero τον καιρό που συνέβαιναν. Δείτε το ακόλουθο απόσπασμα από το άρθρο της του 1904 με τίτλο Η δίκη των Ρώσων τρομοκρατών:

Οι μυστικοί μας σύμβουλοι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να κυνηγούν τους Αφρικανούς Herero και τους “Κινέζους με τη γουρουνίσια ουρά”, καλώντας σε “εκστρατείες εκδίκησης” για το θάνατο κάθε Γερμανού αποικιοκράτη τυχοδιώκτη που θα “δικαιωθεί” όχι με μία αλλά με χιλιάδες ξένες ζωές. Αντιλαμβάνονται τις κραυγές τους για εκδίκηση ως κραυγές για τη “γερμανική τιμή”, μόλις κάποιος στη Χονολουλού ή στην Παταγονία τολμήσει έστω και να κοιτάξει τους Γερμανούς αποδοκιμαστικά.

Η Λούξεμπουργκ ανέπτυξε περαιτέρω αυτό το θέμα στο δοκίμιό της Γυναίκες προλετάριες (1912):

Το εργαστήριο του μέλλοντος απαιτεί πολλά χέρια και πολλές καρδιές. Ένας κόσμος γυναικείας δυστυχίας περιμένει ανακούφιση. Η σύζυγος του αγρότη στενάζει καθώς σχεδόν καταρρέει κάτω από τα βάρη της ζωής. Στη γερμανική Αφρική, στην έρημο Καλαχάρι, τα οστά ανυπεράσπιστων γυναικών Herero λευκαίνουν στον ήλιο, αφότου καταδιώχτηκαν από μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών και υποβλήθηκαν σε φρικτό θάνατο από πείνα και δίψα. Στην άλλη πλευρά του ωκεανού, στους ψηλούς βράχους του Πουτουμάγιο, οι κραυγές θανάτου των μαρτυρικών ινδιάνων γυναικών, που αγνοούνται από τον κόσμο, σβήνουν στις φυτείες καουτσούκ των διεθνών καπιταλιστών.

Τρία χρόνια αργότερα, υπενθύμισε και πάλι τη λιτανεία των αποικιακών εγκλημάτων στην περίφημη Μπροσούρα του Junius:

Ο σημερινός παγκόσμιος πόλεμος είναι ένα σημείο καμπής στην πορεία του ιμπεριαλισμού…. Ο “πολιτισμένος κόσμος” παρακολουθούσε ήρεμα όταν ο ίδιος αυτός ιμπεριαλισμός καταδίκαζε δεκάδες χιλιάδες Herero στον αφανισμό, όταν η έρημος Καλαχάρι δονούνταν από την αδιανόητη κραυγή των διψασμένων και την τρεμάμενη ανάσα των ετοιμοθάνατων … όταν στην Τρίπολη οι Άραβες θερίζονταν, με φωτιά και σπαθιά, κάτω από το ζυγό του κεφαλαίου, ενώ ο πολιτισμός τους και τα σπίτια τους ισοπεδώνονταν.

Η δριμύτατη κριτική της Λούξεμπουργκ για τα εγκλήματα του γερμανικού ιμπεριαλισμού κατά των ιθαγενών της Νοτιοδυτικής Αφρικής είναι ευρέως γνωστή εδώ και καιρό. Ωστόσο, μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι έγραψε μια σειρά αναλύσεων και αναφορών δύο φορές την εβδομάδα για την εξέγερση των Nama και Herero το 1904, στην πολωνόφωνη εφημερίδα Gazeta Ludowa.

Η Gazeta Ludowa εκδιδόταν στο Πόζναν, μια κυρίως πολωνόφωνη περιοχή που προσαρτήθηκε στην Πρωσική Αυτοκρατορία κατά τον δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας το 1793. Η έκδοση χρηματοδοτήθηκε από το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) και όχι από τη Σοσιαλδημοκρατία του Βασιλείου της Πολωνίας και της Λιθουανίας, που δραστηριοποιούνταν στη ρωσοκρατούμενη Πολωνία και στην οποία ήταν ενταγμένη η Λούξεμπουργκ.

Στο πλαίσιο μιας προσπάθειας να δείξει στα δύσπιστα στελέχη του SPD ότι μπορούσε να κερδίσει τους Πολωνούς εργάτες στο Πόζναν και σε άλλα μέρη της γερμανοκρατούμενης Πολωνίας για την υπόθεση του σοσιαλισμού, η Λούξεμπουργκ έγινε εκδότρια της εφημερίδας από τον Ιούλιο του 1902 έως τον Ιούνιο του 1904. Ενώ πολλά από τα τεύχη του 1902 και του 1903 δεν έχουν βρεθεί, διασώθηκαν όλα τα τεύχη του 1904. Η εφημερίδα διακόπηκε τον Ιούλιο του 1904 μετά τη σύλληψη και την εκτέλεση του στενού συντρόφου και φίλου της Λούξεμπουργκ, Marcin Kasprzak (βασικού οργανωτικού στελέχου της στο Πόζναν), και τη δική της τρίμηνη φυλάκιση αργότερα το 1904.

Όλα τα άρθρα της Λούξεμπουργκ στην Gazeta Ludowa δημοσιεύονταν ανώνυμα. Κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία μέχρι την καταπίεση των Πολωνών από Γερμανούς εποίκους που προσπαθούσαν να “καθαρίσουν” τμήματα της Σιλεσίας και της Νότιας Πρωσίας από τους Πολωνούς, καθώς και διάφορα γεγονότα που λάμβαναν χώρα στο εξωτερικό. Το 1962, ο Πολωνός ιστορικός της εργασίας Felix Tych την αναγνώρισε ως συγγραφέα είκοσι επτά άρθρων στην Gazeta Ludowa.

Ωστόσο, αυτά τα γραπτά της αγνοήθηκαν εντελώς. Ποτέ δεν αναπαράχθηκαν στα πολωνικά ούτε συμπεριλήφθηκαν στα γερμανόφωνα συλλεγμένα έργα της, ενώ παρέμειναν εντελώς άγνωστα στον αγγλόφωνο κόσμο. Χάρη στην εξαιρετική έρευνα του Jörn Schütrumpf, ανακαλύφθηκε πρόσφατα ότι η ίδια η Λούξεμπουργκ έγραψε σχεδόν κάθε άρθρο από το 1904 σε αυτή την τετρασέλιδη εφημερίδα.

Επιπλέον, σχεδόν κάθε τεύχος περιείχε άρθρα και ρεπορτάζ της για τα γεγονότα στην Αφρική – κυρίως για την αντίσταση των Nama και Herero στη γενοκτονία της Γερμανίας. Ήθελε σαφώς οι Πολωνοί προλετάριοι να γνωρίζουν τι συνέβαινε στη νοτιοδυτική Αφρική και να επεκτείνουν την αλληλεγγύη τους στα αφρικανικά θύματα της γερμανικής καταπίεσης.

Ορισμένα από τα κείμενα της Λούξεμπουργκ στην Gazeta Ludowa εμφανίστηκαν πρόσφατα για πρώτη φορά σε γερμανική μετάφραση σε μια συλλογή που επιμελήθηκε ο Holger Politt. Όλα τα γραπτά της Λούξεμπουργκ στην Gazeta Ludowa, συνολικής έκτασης αρκετών εκατοντάδων σελίδων, θα εμφανιστούν σε έναν προσεχή τόμο των αγγλόφωνων Complete Works of Rosa Luxemburg.

Η Λούξεμπουργκ αγωνιζόταν σε πολλά μέτωπα το 1904. Ήταν μια πολυγραφότατη αρθρογράφος για τον γερμανικό σοσιαλιστικό Τύπο, η οποία συμμετείχε εντατικά σε θεωρητικές και πολιτικές συζητήσεις στο SPD και τη Σοσιαλιστική Διεθνή, και παράλληλα εργαζόταν ακούραστα για την προεκλογική εκστρατεία υπέρ των υποψηφίων του SPD, ενώ διοικούσε το υπόγειο κόμμα της στην Πολωνία (μαζί με τον συντροφό της Leo Jogiches). Και όλα αυτά χωρίς καν να υπολογίζεται η ογκώδης αλληλογραφία της.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς έβρισκε χρόνο να γράφει σχεδόν όλο το περιεχόμενο μιας εφημερίδας που εκδιδόταν δύο φορές την εβδομάδα σε μια επαρχιακή πόλη 120.000 κατοίκων, η οποία τότε ήταν μάλλον μέτριας σημασίας – αποδείχθηκε ότι είχε λιγότερους υποστηρικτές στο Πόζναν απ’ ό,τι διατεινόταν η ίδια στο SPD. Κι όμως, κατάφερε να αντεπεξέλθει σε αυτή την πρόσθετη υποχρέωση.

Τι ακριβώς είχε να πει λοιπόν η Λούξεμπουργκ για τα γεγονότα στην Αφρική το 1904; Τον Ιανουάριο του ίδιου έτους, υπογράμμιζε τις θηριωδίες του Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου Β’ στο Κονγκό:

Ένας Άγγλος ιερέας, ιεραπόστολος, περιγράφει τις κτηνωδίες των Βέλγων απέναντι στους μαύρους στη βελγική αποικία του Κονγκό ως εξής: Στο Mbongo, ένα βελγικό χωριό στο Κονγκό, έχει δημιουργηθεί μια αποθήκη καουτσούκ όπου ο τοπικός πληθυσμός για να μπορεί να μαζέψει το καουτσούκ θα πρέπει να πληρώνει φόρο. Αν ο μαύρος δεν φέρνει αρκετό καουτσούκ, η ελαφρύτερη τιμωρία που τον περιμένει είναι το μαστίγιο. Οι μαύροι συχνά πυροβολούνται επί τόπου για τέτοιες παραβάσεις ως αποτρεπτικό παράδειγμα, ώστε “οι άλλοι να είναι πιο επιμελείς”.

Επίσης, οι Βέλγοι, για να εξοικονομήσουν πυρομαχικά, βάζουν τους μαύρους να παρατάσσονται ο ένας πίσω από τον άλλο στη σειρά, ώστε να μπορούν να σκοτώνουν πολλούς ανθρώπους με μία μόνο σφαίρα, καθώς αυτή διαπερνά το ένα σώμα μετά το άλλο. Σε έναν άλλο βελγικό σταθμό, ο ιεραπόστολος είδε ανθρώπινους σκελετούς διασκορπισμένους στο γρασίδι – μέτρησε 36 κρανία. Όταν ρώτησε από πού προέρχονταν τα οστά, του είπαν ότι επρόκειτο για μαύρους ανθρώπους που πυροβολήθηκαν από Βέλγους στρατιώτες και ότι οι συγγενείς τους απαγορευόταν να τους θάψουν. Μπορούμε με σιγουριά να υποθέσουμε ότι αυτά τα κτήνη με ανθρώπινη μορφή, που διαπράττουν επιδέξειες δολοφονίες για χάρη του μαμωνά, θα εξακολουθούν να εκστομίζουν σχόλια για την “ανηθικότητα των σοσιαλιστών”.

Σχολιάζοντας τη συγχώρεση του πρίγκιπα Prosper von Arenberg, ενός Γερμανού αξιωματικού που βασάνισε και δολοφόνησε βάναυσα έναν ανυπεράσπιστο Αφρικανό, έγραψε τα εξής τον Φεβρουάριο του 1904:

Σου σηκώνεται η τρίχα όταν διαβάζεις για τέτοιες δολοφονίες και είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι το κτήνος που είναι ικανό για μια τέτοια αποτρόπαια πράξη είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Και όμως, τόσο η δίκη όσο και το αποτέλεσμά της εγείρουν πολλά επίμαχα και ανησυχητικά ερωτήματα. Καταρχάς, πόσοι καταδικασμένοι δολοφόνοι ψυχικά άρρωστοι μπορεί να υπήρξαν σαν το πρίγκιπα Άρενμπεργκ, και να στάλθηκαν ωστόσο χωρίς πολλά πολλά στο ικρίωμα ή στη φυλακή; Εμείς οι Σοσιαλδημοκράτες είμαστε αποφασιστικά κατά της θανατικής ποινής και γενικά κατά των σωφρονιστικών ιδρυμάτων – δεν πιστεύουμε ότι μια φυλακή μπορεί να αναμορφώσει οποιονδήποτε εγκληματία. Σε κάθε περίπτωση, ρωτάμε: αν οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί, δηλαδή αν ο άτυχος Μαύρος είχε δολοφονήσει τον πρίγκιπα Άρενμπεργκ, θα είχε μπει η κοινή γνώμη στον τόσο μεγάλο κόπο να διερευνήσει την ψυχική του κατάσταση;

Στη συνέχεια έθεσε “το πιο σημαντικό ζήτημα” που προκύπτει από την υπόθεση Arenberg:

Τι πρέπει να σκεφτούμε για μια αποικιοκρατική πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα παράφρονες και εκφυλισμένοι εγκληματίες να αποκτούν τόση απεριόριστη εξουσία πάνω στη ζωή και το θάνατο του άτυχου πληθυσμού στις αποικίες; Είναι άραγε περίεργο που ο λαός των Herero θα προτιμούσε τώρα να πεθάνει παρά να συνεχίζει να αναγνωρίζει την κυριαρχία της γερμανικής “κουλτούρας”, η οποία εκπροσωπείται από τέτοια κτήνη όπως ο [Carl] Peters, ο [Karl] Wehlan, ο [Heinrich] Leist και ο πρίγκιπας von Arenberg;

Και τον Φεβρουάριο του 1904, η Λούξεμπουργκ επανήλθε στο θέμα του Κονγκό και στην αποκάλυψη των φρικαλεοτήτων του Λεοπόλδου από τον Roger Casement, ο οποίος συμμετείχε στην Ιρλανδική Εξέγερση του Πάσχα δώδεκα χρόνια αργότερα:

Πρόσφατα παρουσιάστηκε η έκθεση της αγγλικής κυβέρνησης σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν στο αφρικανικό κράτος του Κονγκό, το οποίο αποτελεί βελγική αποικία. Η έκθεση περιέχει την μαρτυρία του Άγγλου προξένου Casement, ο οποίος επιθεώρησε την περιοχή σε ειδικό ταξίδι. Ο πρόξενος αναφέρει ότι το ανοιχτό δουλεμπόριο έχει εξαφανιστεί στο Κονγκό (άρα υπήρχε και παλαιότερα, και εξακολουθεί να ασκείται σε κάποιο βαθμό!), αλλά υπάρχει πλέον καταναγκαστική εργασία.

Αλλά η “καταναγκαστική εργασία” των μαύρων δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από την de facto δουλεία, για την οποία ο ίδιος ο εισηγητής δίνει τις καλύτερες πληροφορίες όταν περιγράφει πώς οι Βέλγοι αξιωματούχοι ρίχνουν γυναίκες στη φυλακή μόνο και μόνο για να αναγκάσουν τους συζύγους τους να εργαστούν, ή όταν περιγράφει τα βασανιστήρια σε βάρος των μαύρων και άλλες φρικαλεότητες που διαπράττουν οι αποικιοκράτες στρατιώτες. Ο αγγλικός Τύπος είναι εξαιρετικά εξοργισμένος με την απανθρωπιά των Βέλγων, αλλά ξεχνά ότι οι Άγγλοι στις αποικίες τους δεν είναι καλύτεροι στην αντιμετώπιση των λεγόμενων “ημι-άγριων φυλών” όταν διαδίδουν τον “πολιτισμό” του κεφαλαίου μέσω ληστειών, δολοφονιών και βασανιστηρίων.

Τον Απρίλιο, η Λούξεμπουργκ αναφέρεται στη σχέση μεταξύ καπιταλισμού και αποικιοκρατικής  επέκτασης:

Τη στιγμή που ο κόσμος όλος παρακολουθεί τον αιματηρό ανταγωνισμό μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας για ένα μεγάλο κομμάτι της ηπειρωτικής Ασίας, πίσω από την πλάτη τους η αφρικανική γη έχει μοιραστεί αθόρυβα και μυστικά! Τέτοια είναι η αιματηρή πορεία με την οποία ο καπιταλισμός κυκλώνει τον πλανήτη! Αλλά όσο πιο γρήγορα τρέχει και αναλώνεται στην άπληστη ληστεία, τόσο πιο γρήγορα φτάνει στο στόχο του – στο τέλος του. Παρά την αιματηρή του πορεία, το σοσιαλιστικό κίνημα πιέζει σαν αδιαχώριστη σκιά στο πέρασμα της ληστείας και της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού. Εκεί που ο καπιταλισμός ανοίγει σήμερα το δρόμο μέσα από ερήμους, βουνά και ωκεανούς, εκεί θα σταθούν μια μέρα οι φωτισμένοι άνθρωποι που θα απελευθερώσουν την εργασία, θα απελευθερώσουν τους λαούς, θα αδελφοποιήσουν την ανθρωπότητα, θα διώξουν τον πόνο και την καταπίεση. Και στους μαύρους στις αφρικανικές ερήμους, που σήμερα είναι χωρισμένοι σαν κοπάδι βοοειδών ανάμεσα σε δύο αρπακτικές δυνάμεις, ο διεθνής, νικηφόρος σοσιαλισμός θα φέρει μια μέρα το ευαγγέλιο της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης!

Ένα άλλο άρθρο του ίδιου μήνα συνέδεε τις γερμανικές αποικιοκρατικές θηριωδίες στην Αφρική με τον δουλικό, αυταρχικό μιλιταρισμό στο εσωτερικό μέτωπο:

Οι Γερμανοί διατάσσουν το κυνήγι των μαύρων για να τους πάρουν το έδαφος και την τιμή τους, και στη συνέχεια τους αφαιρούν την ελευθερία, την ειρήνη και τα προς το ζην. Οι αγρότες και οι εργάτες από την Πομερανία, από το Πόζεν, από τη Βαυαρία, στους οποίους κανένας μαύρος δεν έχει κάνει ποτέ κάτι κακό, κυνηγούν τώρα τους φτωχούς μαύρους κάπου στην αμμώδη έρημο της Αφρικής, δολοφονούν, ληστεύουν και βιάζουν τις γυναίκες. Θα το έκανε αυτό τουλάχιστον ένας από αυτούς με δική του πρωτοβουλία και με επίγνωση; Όχι, η σιδερένια στρατιωτική πειθαρχία από μόνη της μετατρέπει τον στρατιώτη σε ζώο, σε αδελφοκτόνο, σε δολοφόνο στον πόλεμο. Πρώτα κακομεταχειρίζεται, ταπεινώνεται και ατιμάζεται στους στρατώνες για δύο χρόνια και μετά αμολιέται σαν εκπαιδευμένο σκυλί.

Η Λούξεμπουργκ αναπτύσσει στη συνέχεια το ίδιο αυτό θέμα:

Τα εγκλήματα του σημερινού μιλιταρισμού είναι τόσο στενά αλληλένδετα όσο οι κρίκοι μιας αλυσίδας. Η κακομεταχείριση των στρατιωτών σε καιρό ειρήνης, τα εγκλήματα πολέμου, η πολιτική της στρατιωτικής κατάκτησης – όλα αυτά είναι απλώς λουλούδια και καρποί ενός και μόνο κλαδιού, του μιλιταρισμού, που φυτρώνει σε έναν και μόνο θάμνο, αυτόν της καπιταλιστικής οικονομίας.

Διαβάζοντας αυτά τα αποσπάσματα, δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστεί κανείς από το πόσο πολύ μιλούν για τη φρίκη που δέχονται σήμερα όσοι υποφέρουν από τη νεοαποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό – είτε πρόκειται για την Παλαιστίνη, την Ουκρανία ή την Αμαζονία. Τότε όπως και τώρα, αυτή η καταπίεση είναι το “άνθος και ο καρπός ενός και μόνο κλαδιού” – ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος σε πλήρη αποσύνθεση. Είναι σαφές ότι η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν μια πραγματική διεθνίστρια που μαχόταν τον ιμπεριαλισμό, και πάνω απ’ όλα μια ουμανίστρια, η οποία δεν είχε αυταπάτες ότι ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού θα μπορούσε να πετύχει αν περιοριζόταν σε πράξεις εκδίκησης και τρομοκρατίας.

Όπως υποστήριξε κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905, “η δίψα για εκδίκηση ξυπνά πάντα αόριστες ελπίδες και προσδοκίες” και “αποδυναμώνει τη σαφή κατανόηση της απόλυτης αναγκαιότητας και της εξαιρετικά αποφασιστικής σημασίας ενός μαζικού κινήματος μέσα από τον λαό, μιας μαζικής επανάστασης του προλεταριάτου” για την καταστροφή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Η μαζική έκρηξη διαδηλώσεων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και ενάντια στη γενοκτονία του Ισραήλ δείχνει την ανάδυση ακριβώς του είδους της νέας ορμής και των νέων δυνάμεων που μπορούν να κάνουν αυτή την προοπτική πραγματικότητα για το σήμερα.